Operatiedag

Het is 5 uur ’s ochtends en de deur zwaait open in mijn ziekenhuiskamer. Twee vrouwelijke verpleegsters komen binnen en begroeten me met “Goedemorgen, Andrew, we zijn hier om wat bloed af te nemen voor de operatie en te controleren of je gezond bent”.

Ze zijn allebei vrolijk, glimlachen en behandelen me heel voorzichtig. Er worden een paar bloedmonsters uit mijn arm genomen en mijn polsslag wordt opgenomen met een elektronisch apparaat. We maken een vriendelijk praatje en alles verloopt soepel en professioneel, zodat ik me ontspannen voel.

Ik voel me uitgeput na zo weinig uren slaap, niet door stress of zorgen over de operatie, maar omdat ik het bed de vorige avond niet in de juiste hoek heb kunnen zetten om fatsoenlijk te kunnen slapen. De verpleegster legt me als een idioot uit waar ik in de fout ben gegaan en ik probeer een lach op te wekken in mijn uitgeputte gemoedstoestand.

10 minuten later verlaten ze de kamer en zeggen dat iemand me over een paar uur komt ophalen. Ik probeer weer te gaan slapen, maar de opwinding is te groot. Dit is allemaal heel echt en het gaat snel gebeuren.

De operatie staat gepland voor 9:30 die ochtend en ik ben psychologisch klaar voor de operatie. Ik voel me zelfs opgewonden omdat ik nog nooit op een operatietafel heb gelegen – ben ik geestelijk ziek?

Ik weet dat de operatie via een kijkoperatie zal worden uitgevoerd en ik vind het spannend om te zien welke elektronische apparaten en technologie ze daar hebben en om de chirurgen en het personeel te ontmoeten.

Rond 08:30 word ik begroet door de anesthesist. Ze geeft me wat tabletten en op dat moment denk ik na over hoe snel ik bewusteloos zal zijn. Maar volgens haar is dit om me meer ontspannen te laten voelen en om de overgang naar de zwaardere drugs makkelijker te maken.

Al snel verdwijnt ze en mijn volgende bezoek zal een van de ziekenhuisportiers zijn die mijn hele bed door de gangen van het ziekenhuis zal rijden.

Op weg naar de operatiekamer

Dit ziekenhuis is ‘enorm’. Er zijn zelfs plattegronden op de muren gedrukt om je door de gangen en verdiepingen naar verschillende delen van het gebouw te leiden.

De portier komt mijn kamer binnen, stelt zich voor en vraagt me om rustig in bed te blijven liggen terwijl hij de deuren opent en begint mijn bed van de afdeling naar de gangen van het ziekenhuis te verplaatsen. Na ongeveer 10 minuten bereiken we onze bestemming en laat hij mijn bed voor de operatiekamer staan.

Zelfs op dit moment ben ik niet nerveus, ik wil gewoon naar binnen en het voor elkaar krijgen. Dit was 12 maanden in de planning!

Lang komt de vriendelijke anesthesist weer en vertelt me dat we op het punt staan het team te ontmoeten. Nu stap ik uit het bed en begeleid haar de operatiekamer in om begroet te worden door al het personeel – het lijkt wel een feeststemming en op typisch Zweedse wijze stelt iedereen zich op zijn beurt voor. Het is bijna alsof we op het punt staan een informeel etentje te houden.

Ik word omringd door ongeveer 5 vrouwen en naar de operatietafel geleid.

Bovenop de tafel ligt, wapperend als een vlieger, een doorzichtig opgeblazen plastic matras. Het wordt verwijderd en ik neem zijn plaats in, dan wordt het over me heen gelegd. Het voelt warm en knus en ik weet niet precies wat het is of waarom het er is, maar het geeft me een ontspannen gevoel.

Er staan nu 3 verpleegsters om me heen, 1 boven op mijn hoofd en 2 dicht bij mijn benen. Ze doen speciale moeite om mijn lichaam in de juiste positie op het operatiebed te leggen en duwen en trekken zachtjes aan me totdat ze tevreden zijn.

Blijkbaar is voor de operatie een goede houding nodig waarbij mijn lichaam recht is en niet scheel ligt. Op dit moment voel ik me een beetje slaperig, de tabletten moeten nu aanslaan en ik voel me extreem ontspannen en warm.

De anesthesist plaatst een masker over mijn neus en mond en zegt dat ik aan aangename plaatsen en gelukkige momenten moet denken. Ik denk dat de knock-out er snel aankomt en dat ze nu langzaam aftelt vanaf 10. Het laatste nummer dat ik me herinner was 4 en toen lag ik wakker – Zijn ze begonnen?